Balans zoeken in de wereldse dynamiek
Aysels blog (9)
Eliza is een Turkse vrouw van 40 jaar. Ze is drie keer getrouwd, heeft vier kinderen en is nu weduwe. De laatste tijd voelt zij zich vaak eenzaam en erg onrustig. Ze vraagt zich af waarom anderen zoveel van haar nemen, al haar hele leven lang. En waarom laat zij dat toe?
Verstoorde relaties
Ze komt uit een familie waarin de meeste relaties verstoord zijn. Met een vader die haar zussen sloeg en haar moeder vernederde. Ruzies met schoonfamilies, vaak wisten ze niet eens meer waarom ze niet meer met elkaar praatten. Eliza is uitgehuwelijkt en haar schoonfamilie heeft haar nooit geaccepteerd, omdat zij niet goed genoeg was. De dynamiek in een gezin. Sommige zaken kun je niet veranderen. .
Mijn ouders wilden mij niet. Toen ik geboren werd hoopte mijn moeder stiekem dat ik dood zou gaan. Mijn moeder stootte mij af en haar zus, mijn tante, zorgde voor mij. Mijn tante was een goede huisvrouw en hield heel veel van mij. Zij beschermde me en noemde me sneeuwwitje.
Mijn vader zag ik voor het eerst toen ik bijna acht jaar was, ook hij moest weg van huis. We vertrokken met de bus vanuit ons dorp naar de grote stad Ankara om langs mijn oom te gaan. Voor het eerst was ik uit mijn vertrouwde omgeving weg. Ik huilde, want ik was doodsbang. Ik vond Ankara eng en wilde terug naar huis. Mijn nichtje in Ankara had een pop. Voor het eerst had ik een pop in mijn handen! Dat kende ik helemaal niet, vroeger had ik alleen maar poppen in mijn verbeelding. Hoe wij verder van Ankara naar Nederland gekomen zijn, weet ik niet. Mijn ouders spraken er nooit over. Ze hadden alleen verwijten en beschuldigingen naar elkaar. Wel herinner ik me nog dat we eerst bij een gezin woonden met veel kinderen. Later gingen we naar een groot bureau, ik denk dat het een soort woningbouwcorporatie is geweest. Mijn vader zei: ‘’We krijgen een huis dat heel hoog is en heel ver weg. Het is in elk geval beter dan bij een gezin in huis wonen." Uiteindelijk verhuisden we naar Amsterdam Bijlmer. Ik herinner me de buurvrouw in de Bijlmer nog die zo liefdevol was naar mij en mijn broer.
Vroeger in ons dorp speelde ik prinsesje met mijn beste vriendin Fatma. Sinds mijn verhuizing naar Nederland heb ik Fatma nooit meer gezien. Wat zou er met haar gebeurd zijn? Heeft zij wel een liefdevol gezin? Waar woont ze nu, leeft ze nog? Als kind heb ik nog lang gedacht en gefantaseerd dat ik weer samen met Fatma in ons dorp speelde. Nu wil ik nooit meer terug naar dat dorp.
Mannen
Ik vraag me af hoe dat zit met mij en andere vrouwen in mijn omgeving. Waarom had ik nooit mannen die mij voldoende aandacht gaven en mij beschermden of voor mij zorgden? De mannen in mijn leven zijn allemaal energieverbruikers. Mijn vader, mijn broers en mijn echtgenoten uit mijn eerste, tweede en derde huwelijk. Zij letten nooit op de kleine details in het leven, ze maakten nooit tijd vrij om met mij door te brengen. Eerder brachten ze mij in gevaar en speelden zelf de rol van slachtoffer. Nu ik dit zo opschrijf denk ik: het is een cirkel, een cirkel die zich steeds maar weer herhaalt wat ik ook doe.
Waarom was ik zo tolerant en wilde ik altijd een ander op de eerste plaats zetten? Waarom had ik altijd mannen die niet voor de volle 100 procent voor mij gingen? Ze zagen me niet staan, maar maakten wel goed gebruik van mijn diensten en kwaliteiten. Altijd wilden ze iets van mij en dramden dan vaak door tot ze kregen wat ze wilden.
Ik moest altijd verplicht zorgzaam zijn. Overal en altijd maar ‘’ja’’ op zeggen. Altijd alles coördineren en eerst aan anderen denken. Daardoor heb ik mijzelf nooit kunnen ontwikkelen. Ik ben inmiddels goed in het verzorgen van anderen en anderen op de eerste plaats zetten. Maar dat is ten koste gegaan van mezelf. Wie ben ik? Wie wil ik worden? Waar wil ik naartoe?
Grote veranderingen
De verhuizing naar een ander land was voor mij spannend. Voor het eerst in mijn leven vertrok ik naar een ver land, waar ze een andere taal spreken. Waar ik niemand kende. De gebouwen waren zo groot en de mensen kleedden zich anders, ze praatten anders. Kortom, er waren heel veel veranderingen in mijn leven. Mijn ouders zagen ons niet staan, ik bestond niet meer voor hen. Ik weet dat ze allebei hard werkten om geld te verdienen voor ons, maar ik kreeg het gevoel dat ze ons meer als last zagen. Daardoor ging ik alles verdringen in mijn geest. Keurde ik alles goed omdat ik als jong meisje te veel liefde van mijn tante kreeg?
Ik kreeg nooit complimenten, alleen maar verwijten. Mijn gevoelens waren voor niemand prioriteit. Vaak zei ik "ja" om maar geen ruzie of negatieve sfeer in huis te krijgen. Ik wil leren om "nee" te zeggen en niet meer over mijn eigen grenzen te gaan. Ik wil leren om van mijzelf te houden. Ik wil in harmonie leven met mijzelf.
Vrouwen
Dit is één verhaal, maar zoals Eliza zijn er veel vrouwen, zussen, moeders en tantes de weg kwijt. Vrouwen met veel chronische klachten die niet weten hoe ze de vicieuze cirkel kunnen doorbreken. Die naar bevestiging zoeken en altijd maar met iemand willen zijn om zich niet eenzaam te voelen. Altijd maar willen werken en doorgaan om de pijn niet te voelen.
Doorgaan totdat je niet meer verder kan, daar zijn wij vrouwen goed in. Aan het eind van de rit word je of heel krachtig of ben je uitgeput. De balans vinden binnen de wereldse dynamiek is nog steeds een puzzel voor veel vrouwen.
Aysel
Marja den Boer sprak met 22 mensen die haar inspireerden door hun manier van leven, werken en doorzetten.